Absolwent Państwowego Liceum Plastycznego w Nowym Wiśniczu, rocznik 1978. Studia na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie na Wydziale Grafiki w Katowicach. Dyplom z grafiki warsztatowej obronił w 1987 roku. Od 1988 roku pracuje na Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach (w latach 1988–2000 jako Wydział Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie). Od 2008 roku pracuje na Akademii Śląskiej w Katowicach. W roku 2020 otrzymał tytuł profesora. Od 1990 roku jest członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków. Zorganizował 74 wystawy indywidualne w kraju i za granicą. Wziął udział w ponad 400 wystawach zbiorowych na całym świecie. Artysta jest pomysłodawcą i organizatorem wielu autorskich projektów oraz kuratorem wystaw. Oprócz aktywnej działalności wystawienniczej jest również znakomitym pedagogiem, opracował dwa programy według swojego autorskiego nauczania rysunku na kierunkach: Wzornictwo ASP w Katowicach i Architektura Wnętrz AŚ w Katowicach. Otrzymał wiele nagród, wyróżnień, odznaczeń i stypendiów m.in.: sześciokrotnie „Praca roku” Katowickiego ZPAP oraz dwukrotnie Biennale Grafiki Orense w Hiszpanii.

„Pierwszy kontakt ze świat(ł)em jako wieliczanin 17-go listopada 1964 roku / Kraków oraz Wiśnicz piętnują jego młode wnętrze pozostawiając ślad nie do zatarcia, tam muzy wszystkie pokochałem i zdradzałem namiętnie / ścieżki po których z uwielbieniem stąpa(ł): skrzypce, fortepian, fotografia, konserwacja dzieł sztuki, muzyka, archeologia, design, pisanie tekstów między wierszami / już większą część istnienia śni i marzy nie tam gdzie miasto moje co godzinę / jest niepoprawnym optymistą, kocha żyć i ludzi, lecz dostrzega też nicość na piedestałach, ideałów bezdomnych las, obrazy tylko szklane, baniek mydlanych czas / myśli, że ludzie bez historii oraz chęci obcowania z kulturą nie z cegieł dziesięciu przyszłość bosą ni kamienia starego z bez znaczenia wzniosą dlatego też uporczywie organizuje kameralne prawdziwości związane z kulturą i sztuką, robi swoje (8 indywidualnych wystaw) i wspomaga innych (udział w 41 wystawach grupowych) / nie rozumie dlaczego musi tak być, że ludzi małych małe sprawy z krzykiem i we świetle, wielkich ludzi czyny wielkie w ciszy i ze świecą  odkąd pamięta nosi jabłko, pływa pod prąd i czuje że żyje dopiero wtedy, gdy wiatr wieje mu w twarz aby zapomnieniu bez imienia nie zostawić / chętnie bywa przeciwmotorem ogólnego szaleństwa i wielkiej pomyłki nad światem tańczą nie te muzy nieznani czynią teraz cuda zbuntuj się proszę uczyń gruzy i tak nic nie ma choć wszystko jest ofiary same ci wybaczą / za najważniejsze uważa niewidoczne dla oczu”.