Autorskie oprowadzanie po wystawie to jedyna szansa, by głębiej poznać osobistą perspektywę Aldony Mickiewicz na własne malarstwo. Z pewnością pomoże ona rozszyfrować nieoczywiste znaczenia poszczególnych dzieł oraz przybliży historię ich powstania. Serdecznie zapraszamy do skorzystania z tej niepowtarzalnej okazji, by wysłuchać komentarza artystki, zadać jej pytania i lepiej poznać jej fascynującą twórczość, jak i osobowość.

Malując muszę się  całkowicie wyciszyć, ogołocić z uczuć – dopiero wtedy mogę chwycić za pędzel. Ale bałabym się powiedzieć, że to jest jakaś pustka, myślę, że raczej chęć dotarcia – poprzez oglądanie przedmiotów, pochylanie się nad nimi – do czegoś ważniejszego, do struktury rzeczywistości, świata widzialnego. Boję się powiedzieć, że do metafizyki, czy transcendencji. Myślę, że po to, by była nam dana metafizyka, najpierw musi być nam dana fizyka, musimy gdzieś tej fizyki doświadczyć. To się zresztą mieści w samym rozumieniu symbolu, który pojawia się nam poprzez konkretny przedmiot. Tyle tylko, że powinna istnieć doskonała równowaga tej struktury, formy materialnej i tego, co zstępuje w symbol. Taka idealna równowaga oczywiście strasznie rzadko się udaje. Ale ja poszukuję właśnie czegoś takiego, co dałoby mi podobny stan skupienia, jak na razie sztuka jest tym, co daje mi go w sposób najmocniejszy ze znanych mi doznań i przeżyć. Dlatego ciągle się jej trzymam. 

Aldona Mickiewicz w rozmowie z Krystyną Czerni,
opublikowanej w Miesięczniku ZNAK nr 658 (marzec 2010)