Swobodna, świetlista, przyjazna naturze i rzeczom stworzonym na obraz, zagłębiona w zakamarkach przestrzeni otwartej na witalność malarska poezja. Poetycka opowieść, która dźwięczy kolorem, malarską strukturą i fakturą obrazu, emanuje przejrzystością i czystością jej autora. Niezwykła jedność malarza i jego sztuki; wydaje się niemal, że jedno nie mogłoby bez drugiego samodzielnie egzystować. Słowo i obraz, w swej istocie milczące, uruchamiają strumień odczuć, znaczeń, nastrojów. W rozdrapywanych źdźbłach malatury obrazów, tyleż zachwytów, co refleksji nad sensem i bezhoryzontalną perspektywą świata, który po prostu jest. Jest sam w sobie, a także w niezwykłym wyrazie i brzmieniu niepowtarzalnego języka malarskiego poety malarza. Poety dźwięku słów, oryginalnych ich zestawień, dźwięku koloru, światła, swobodnych form pisanego tekstu, który zespala tajemny rytm poetyckiej strofy i malarskiego wizerunku. Wojciech Węgrzyński – malarz-poeta, poeta-malarz, mądry uduchowiony optymista, z delikatnym czułym sercem.

Cichutko, na palcach, w świecie zuchwałego tupotu, chaosu, bez-brzeżnej głupoty, idzie poeta. Nie założył butów na specjalnych obcasach, nie wytatuował na czole, ani nigdzie indziej, że jest artystą. Nie podjął w malarstwie dialogu z polityką, religią ani też specjalnie nie puka do drzwi sukcesu. Taki jest Wojtek Węgrzyński. Prędzej dogada się z mrówką, co niesie świat cały na plecach, albo z motylem, co uczył go koloru, żółwiem filozofii czy słoniem spokoju niż z Tobą, człowieku codzienny. Wojtek widzi więcej. Celnie komentuje, spisuje swoje uwagi w zeszyciku starannie dobranym. A potem już wie, jak namalować obraz. Jest przygotowany na ten akt odwagi.

Wiesz? Bo to całe moje tworzenie, to takie małe wyznanie wiary. Wiary w podszepty. Wiary w to, co jeśli ubrane w nadmiar wyjaśnień, brzmi dość niewiarygodnie dla rozumu. Bo świat? To się zwyczajnie w głowie zmieścić nie chce.