Sztuka jest sposobem wybaczania światu jego zła i chaosu.  Leszek Kołakowski: Obecność mitu

Tadeusz Ciemierkiewicz tworzy osobliwą, dociekliwą wizję świata interpretującą przeżycia i emocje człowieka zawieszonego między ziemią a niebem, realnością a transcendencją, nierozerwalnie związanego z przyrodą. Obrazuje relacje międzyludzkie, rytuały codzienności, mityczną energię i siłę natury, wolność i zniewolenie, opisuje powszechne przemieszanie wartości. Tłumaczy istotę ziemskiego globu, niezrozumiałego, enigmatycznego, pełnego niedomówień, niezwykłych sytuacji, osobliwych stworzeń. Maluje emocjonalne i ekspresyjne obrazy komentujące życiowe wydarzenia i doznania artysty. Zaciekawia szczególną otwartością postrzegania wizualnych elementów rzeczywistości oraz wiadomości różnych kategorii i umiejętnym przetwarzaniem ich w urzekające i niepospolite dzieła sztuki.

Malarz, rysownik i projektant biżuterii mieszka i tworzy w łemkowskiej wsi Uhryń, niedaleko Nowego Sącza, z dala od zgiełkliwych miast i centrów życia kulturalnego. Porzucił tradycyjną formę przedstawiania realności i wyrażania wewnętrznych odczuć, odrzucił aspekt figuratywny, zrezygnował z tradycyjnych zasad kompozycji, podporządkował swoje poszukiwania artystyczne rozlicznym przekształceniom form i przeobrażeniom kształtów, uwidacznianiu relacji między kolistymi a linearnymi układami pasm, smug i plam; korzysta z odważnego zestawienia kolorów, świetlistych refleksów. Umiejętnie rozmieszcza na swoich płótnach wizualne strefy wyciszenia, intymności i równowagi, przeciwstawia je obszarom żywiołowości, zmienności i dynamizmu. Trudno określić miejsce artysty w konkretnej tendencji twórczej, w zdefiniowanym stylu malarskim. Niewątpliwie jego miejsce w sztuce związane jest z zasadami ekspresjonizmu abstrakcyjnego, z nurtem charakteryzującym się wolnością wypowiedzi artystycznych, spontanicznością, swobodą i różnorodnością działań. Abstrakcja Ciemierkiewicza jest sztuką szczerą i bezpośrednią, sztuką witalną i zmysłową.

Jego malarstwo inspiruje ludzka egzystencja, świat natury, który nieprzejednanie, zaciekle zderza się ze światem cywilizacji; uzewnętrznia emocje, uczucia i marzenia kłębiące się we wnętrzu człowieka. Artysta od kilku lat konsekwentnie tworzy cykl „Biografie”, który wyraziście i przekonywująco potwierdza jego uczestnictwo Sztuka jest sposobem wybaczania światu jego zła i chaosu. Leszek Kołakowski: Obecność mitu w sztuce i życiu społecznym. Biografie rejestrują żywot i działalność ludzi, są wiarygodnymi świadectwami ich obecności w konkretnym czasie i miejscu. Człowiek - w porównaniu z odwiecznym środowiskiem ziemskim, powietrzem i wodą, światłem i ciemnością - przebywa na świecie zaledwie kilka chwil, załatwia trochę spraw i odchodzi. Spieszy się, aby pozostawić po sobie trochę myśli, wyobrażeń, pojęć i idei, budowli i obiektów, urządzeń i machin, dzieł sztuki, utworów literackich i muzycznych, filmów. Dąży do ukazania i zinterpretowania elementów ludzkiego bytu, uroków przyrody. Tadeusz Ciemierkiewicz swoją malarską kreację świata, interpretowania związków człowieka z siłami i rytmami natury, oparł na symbolice czterech żywiołów: ziemi, wody, powietrza i ognia, które od czasów starożytnych uważane są za podstawowe elementy tworzące wszechświat. Ich wszechstronne spektrum znaczeniowe pozwoliło artyście zobrazowanie idei i znaków kulturowych oraz ludzkich emocji i uczuć w wymiarze materialnym i metafizycznym. Ziemia symbolizuje dawcę życia, matkę, mądrość, płodność, cykliczność istnienia; jest nie tylko początkiem, ale i grobem, do którego powraca życie. Żywioł ziemi jest wykorzystywany w praktykach magicznych do odczarowywania ludzi i przedmiotów. Woda definiuje materialną i duchową siłę odrodzenia i oczyszczenia, symbolizuje dobro, prawdę, kobiecość, magię, przeobrażenia, chaosu. Powietrze stanowi symbol tchnienia niezbędnego do życia, symbol życia biologicznego i duchowego, zaświatów, wolności, pamięci, snu, wieczności, nieba i niewidzialnych sił, duszy i kontemplacji. Ogień – żywioł ruchliwy, niszczycielski ale i odnawiający – jest symbolem wieczności, praprzyczyną bytu, miłości, ogniska domowego i gościnności.

Obrazy Ciemierkiewicza to szczególne obszary medytacji i rozmyślań nad sensem i złożonością istnienia, wolą życia, pięknem przyrody. Stanowią bardzo osobiste, przekonywujące odczytanie wymiaru ludzkiego „ja”. Ich rozedrgana, pulsująca energią powierzchnia uwidacznia także żywioł, potęgę i urok wszechświata, jego zagadkowych galaktyk i mgławic, gwiezdnych konstelacji. Są powiernikami naszych przeżyć i emocji, sukcesów i rozczarowań, radości i bólu. Nie zidentyfikujemy na nich postaci, nie zobaczymy przedmiotów, domów, ulic, drzew, ale patrząc na nie odczuwamy intelektualną i emocjonalną energię, intensywność otaczającej nas przestrzeni, świetlistość powietrza, przezroczystość wody. Tworzą one metaforyczną drogę, po której wędruje człowiek przemierzający terytorium swojego realnego i duchowego życia. Artysta uważnie spogląda w głąb dziejów, ale i przygląda się teraźniejszości – tej zwykłej, codziennej i tej tajemniczej, intrygującej, nie poddającej się łatwym komentarzom i interpretacjom. Zwraca uwagę na występujące zróżnicowanie poglądów i zapatrywań. Rozważnie mówi o egzystencjalnych metamorfozach i przeobrażeniach, ostrzega przed burzeniem ładu i porządku zastałych struktur. Obserwuje zmienność przyrody, reaguje na przekształcający się krajobraz. Jego malowanie i inne pasje życiowe świadczą o tym, że nie są to działania wymuszone, że nie jest to sposób na ucieczkę od zawirowań codzienności, od przeciwności losu. W jego twórczości nie ma wynikających z chwilowych okoliczności, doraźnych komunikatów i politycznych manifestów. Twórca ma prawo malować wszystko, co podpowiada mu jego świadomość i podświadomość, zajmować się sprawami nieskończonej przestrzeni i niewyobrażalnych przeżyć. Sugestywne, wibrujące obrazy Ciemierkiewicza, zbudowane wyłącznie z układów barwnych plam i linii, rozbłyskujące niepowtarzalnymi wizjami egzystencji, osadzone są głęboko w naszej rzeczywistości, spełniają wszelkie powinności sztuki. Wyobraźnia Tadeusza Ciemierkiewicza pomaga nam stworzyć własne, oryginalne widzenie świata – dynamicznego, pełnego różnorodnych, przenikających się i nakładających na siebie zjawisk, wydarzeń i osobliwości, podzielonego, zanurzonego w chaosie i nieładzie albo ciszy i łagodności. Artysta bezstronnie interpretuje nasze miejsce na ziemi, które stało się ogromnym zbiorem przedmiotów i spraw, wyobrażeń i przekonań, wzruszeń i irytacji, sukcesów i porażek. Ułatwia poznanie własnych zalet i słabości, prawości i uległości, więzi emocjonalnych łączących ludzi. Przeczy przekonaniu, że abstrakcja utrudnia poznawanie świata, jego reguł i zasad. 

Jerzy Brukwicki, tekst opublikowany w katalogu wystawy BIOGRAFIE