MATERIALNA I DUCHOWA CZERŃ
Adrian Prykop

Archeologiczna sztuka modelowania i sztuka ludowa regionów Maramureș i Zakarpacia, a także osobista relacja z miejscem pochodzenia położonym na styku dwóch kultur to czynniki, które zdeterminowały badania podjęte przez historyków kultury i sztuki tych dwóch rejonów. Zostałem ukształtowany w miejscu, gdzie tradycja jest czymś naturalnym. W tym środowisku wciąż zaskakuje swoją trwałością różnorodność archetypicznych form, a ich piękno wywołuje nieoczekiwane reakcje ludzkiej wrażliwości. Przeprowadzone badania stały się źródłem silnych emocji i głębokich przemyśleń, które z czasem przekuły się w koncepcje artystycznej kreacji, zmaterializowane w czarnych pracach, eksperymencie, którym zdystansowałem się od mojego wczesnego konformizmu.

Chromatyczny wszechświat użyty we własnej kreacji otrzymuje konotacje typowe dla osobistej przestrzeni twórczej i promuje dziedziczone fakty kulturowe. Dlatego tradycja i nowoczesność są ze sobą splątane, a artystyczny wyraz jest skomplikowanym procesem, ograniczonym jedynie ludzką naturą. Gdyby trzeba było wskazać element stały tej koncepcji, byłaby to czerń; metaforycznie czerń sugeruje rozpuszczenie się materii, pustkę, nawet jeśli nie odgrywa roli dekoracyjnej i ulega osłabieniu poprzez efekt otrzymany z niewyraźnych jasnych kształtów, typowych dla sztuki ludowej.
Kultura prymitywna i wielkie osiągnięcia bywają często wypierane przez miejską cywilizację przemysłową. Nie powstrzymuje mnie to przed nieustannym redefiniowaniem moich narzędzi, środków wyrazu i artystycznych koncepcji w samym akcie tworzenia. Przestrzeń między artystycznym gestem a jego odbiorcą zamienia się w sztukę i ucieleśnia prawie każde środowisko, tworząc doświadczenie konceptualne.

Osobista seria czarnych prac zrodziła się z przełomowego doświadczenia polegającego na odszyfrowaniu dawnych i przyszłych niepokojów. Lęki egzystencjalne zmieszane w falach artystycznych myśli i emocji generują koncepcje materializujące się w abstrakcyjnych artystycznych osiągnięciach. Współczesna czerń fascynuje mnie i pobudza moją wyobraźnię; za ciemnymi rysami czarnego koloru dostrzegam autentyzm współczesnych emocji i zwierciadło lęków. Akt artystycznej ekspresji popycha wizjonerską perspektywę w kierunku archetypicznej matrycy, poza zmysłowy odbiór koloru lub jego braku. Jasna, świecąca lub matowa czerń z perspektywy chromatycznej staje się dla mnie ważniejsza niż odcienie barw. Poszukując energii słonecznej, grawerowane linie przecinają powierzchnie z mocą, a ich ekspresyjność dodaje symbolicznej energii złotu i srebru zawartym w dominującej czerni. Rytmy charakteryzują artystyczną przestrzeń i stymulują zmysłowy odbiór mikrokosmosu, oferując nieskończoną liczbę możliwości. Zestawienie pól chromatycznych tworzy wibracje struktury skłaniające do porównań odnajdowanych we współczesnej sztuce.

W temacie dzieł została zachowana symboliczna ekspresja, powstały nowe możliwości, poprzez które oglądamy nieskończoność jako nie tyle fizyczną przestrzeń, ile spersonalizowane warstwy ludzkiego ducha. Fragmenty rzeczywistości można znaleźć w figuratywnej grze, która pomaga odkryć symbole i znaki zgubione w czerni tła. Tym samym zostaje zredukowana jedność wyglądu i istoty – w świadomości, w estetycznej hipostazie. To, co wyobrażone, i to, co rzeczywiste, przyjmowane jest jako różne aspekty obrazu i ma cechy symboli kultywujących dyskrecję gestu i wyrazu. Fascynująca i przyjazna pewność siebie, jaką demonstruję, wraz z żywiołowym temperamentem, określają moje miejsce w ewolucyjnym szeregu tradycji, zgodnie z ponadczasowymi stałymi nowoczesności.